W sprawach karnych ściganych z oskarżenia publicznego – pokrzywdzony może uzyskać status strony na etapie postępowania sądowego i występować w charakterze oskarżyciela posiłkowego. Na gruncie obowiązujących przepisów ustawy kodeks postępowania karnego możemy wyróżnić:
Uprawomocnienie się wyroku, w którym Sąd wymierzył karę grzywny powoduje konieczność uregulowania jej przez skazanego. Zgodnie z art. 44 § 1 kodeksu karnego wykonawczego – po otrzymaniu pisemnego wezwania z Sądu – skazany ma na to 30 dni. Ustawodawca przewidział jednak możliwość wnioskowania o rozłożenie grzywny na raty.
Ostatnio znajomy dentysta zapytał mnie, czy indywidualna praktyka lekarska może dokonywać sprzedaży produktów do pielęgnacji jamy ustnej takie jak: pasty do zębów, nici dentystyczne, czy szczoteczki do zębów. Pytanie to jest bardzo ciekawym zagadnieniem z punktu widzenia interpretacji obowiązujących przepisów.
Pochodzący z języka angielskiego termin „stalking” oznaczający „podchody” używany jest już nie tylko potocznie ale również w literaturze – jako określenie przestępstwa polegającego na prześladowaniu innej osoby. Termin stalking używany jest na całym świecie. Nowe znaczenie tego słowa powstało w latach 80tych XX wieku, kiedy to mianem stalkerów określało się niezwykle natrętnych fanów gwiazd światowego kina. Na gruncie prawa polskiego, mówiąc o stalkingu mamy na myśli przestępstwo uporczywego nękania z art. 190a kodeksu karnego, zgodnie z którym:
Rozwój technologii, coraz powszechniejsze korzystanie z mediów społecznościowych i przede wszystkim pauperyzacja reguł przyzwoitości sprawia, że lawinowo rośnie statystyka osób popełniających przestępstwo polegające na utrwalaniu wizerunku nagiej osoby lub osoby podczas czynności seksualnej przy użyciu przemocy, groźby bezprawnej lub podstępu albo rozpowszechnianiu tego wizerunku bez jej zgody. Obecnie niemal każdy z nas posiada w swoim telefonie komórkowym narzędzie do utrwalania obrazu i możliwość natychmiastowego rozpowszechnienia go. Według oficjalnych statystyk Policji w 2012 roku wszczęto 139 postępowań dotyczących omawianego przestępstwa, zaś w 2017 r. było to już 419 postępowań. Zgodnie z art. 191a kodeksu karnego: