Problematyka dostępu do dokumentacji medycznej w przypadku likwidacji placówki medycznej lub indywidualnej praktyki lekarskiej uregulowana została w Ustawie o prawach Pacjenta i Rzeczniku Praw Pacjenta. Zdarzają się przypadki, w których śmierć lekarza prowadzącego indywidualną praktykę albo likwidacja placówki medycznej nastręcza pacjentom trudności z dostępem do dokumentacji. Jakie postępowanie należy przedsięwziąć aby uzyskać dokumentację medyczną w takich przypadkach?
Likwidacja placówki medycznej – dostęp do dokumentacji medycznej
Nowelizacja przepisów ustawy o prawach pacjenta i Rzeczniku Praw Pacjenta z 23 marca 2017 r. wprowadziła ustawowe uregulowanie problematyki dostępu do dokumentacji medycznej. Uprzednio regulowały to przepisy rozporządzenia Ministra Zdrowia w sprawie rodzajów, zakresu i wzorów dokumentacji medycznej oraz sposobu jej przetwarzania. Artykuł 30a ww. ustawy wprowadza zasadę, że dokumentacja medyczna placówki, która zaprzestała wykonywania działalności leczniczej przechowywana jest przez podmiot je tworzący lub podmiot sprawujący nadzór nad zlikwidowanym podmiotem leczniczym. Musi być to działanie zapewniające zabezpieczenie dokumentacji przed jej zniszczeniem, uszkodzeniem, utratą oraz dostępem osób nieuprawnionych. Podmiot przejmujący dokumentację medyczną odpowiada za przechowanie i udostępnianie tej dokumentacji.
Jeżeli brak jest podmiotu tworzącego lub sprawującego nadzór nad podmiotem zlikwidowanym, placówka zaprzestająca działalności leczniczej zobowiązana jest do zawarcia umowy o przechowanie dokumentacji medycznej z innym podmiotem udzielającym świadczeń zdrowotnych. W takim przypadku organ prowadzący rejestr podmiotów leczniczych wzywa podmiot podlegający wykreśleniu do wskazania w wyznaczonym terminie, nazwy i adresu podmiotu, z którym zawarta została umowa o przechowanie dokumentacji medycznej. W razie bezskutecznego upływu terminu organ prowadzący rejestr podmiotów wykonujących działalność leczniczą określi sposób postępowania z przedmiotową dokumentacją, na koszt podmiotu podlegającego wykreśleniu (art. 30a ust 5).
Likwidacja indywidualnej praktyki – dostęp do dokumentacji medycznej
Lekarze wykonujący działalność w ramach praktyki zawodowej lekarskiej, lekarsko-dentystycznej, czy też pielęgniarskiej i położniczej po zaprzestaniu wykonywania działalności zobowiązani są do zawarcia umowy o przechowanie dokumentacji medycznej przez podmiot udzielający świadczeń zdrowotnych (na podstawie umowy o przechowanie). Obowiązek ten dotyczy również innych podmiotów leczniczych, do których zaliczyć możemy stowarzyszenia, fundację oraz przedsiębiorców. Dokumentacja ta musi być przechowywana przez okres przewidziany w ustawie. Przekazujący dokumentację ponosi koszt realizacji umowy przechowania.
Śmierć lekarza prowadzącego prywatną praktykę lekarską – dostęp do dokumentacji medycznej
W przypadkach losowych związanych ze śmiercią osoby wykonującej zawód w formie praktyki lekarskiej, lekarsko-dentystycznej, pielęgniarskiej oraz położniczej za przechowywanie dokumentacji medycznej odpowiedzialne będą samorządy zawodowe – tj. odpowiednio okręgowa izba lekarska lub izba pielęgniarek i położnych. Rozwiązanie te przysparza wielu problemów samorządom zawodowym. Nie dysponują one często odpowiednim zapleczem do przechowywania dokumentacji. W ustawie nie zostało również wskazane – w jaki sposób dokumentacja ta ma trafić do samorządu, od spadkobierców lekarza, pielęgniarki, czy położnej. Czy ma być to poprzedzone wezwaniem ich do przekazania dokumentacji? Czy też spadkobiercy mają dokonać tego z własnej inicjatywy? Wreszcie kto ma uporządkować przedmiotową dokumentację? Izba Lekarska może wszakże zawrzeć umowę z podmiotem zewnętrznym przechowującym dokumentację, jednak brak szczegółowych uregulowań prowadzi do niepotrzebnych sporów kompetencyjnych w omawianym zakresie.
